William Walker “pro bashkimit me Shqipërinë"/ Perkrah vv-n

Artikuj te ndryshem nga shtypi ditor

Moderators: Beka Floyd, SadButTrue, bg82

User avatar
psy
Posts: 447
Joined: Wed May 26, 2010 1:44 pm

Re: William Walker “pro bashkimit me Shqipërinë"/ Perkrah vv

Post by psy »

AciDiuS wrote:Edhe mu shum o ka m'tute mundesia e bashkimit me shqiperin pa veriun :(
po ja fus qitu, masi nderlidhet. Ni interviste ma moti per Kosova Sot :

________________________________________________________________

Bisedimet në mes Serbisë dhe Kosovës, Veriu, nacionalizmi në Kosovë, anti-shtetërorja

Avni Rudaku social-psikolog & Fatlum Sadiku politikolog

Bisedimet në mes Serbisë dhe Kosovës, jo para zgjedhjeve nacionale!

Avni Rudaku: Fatlum, po flitet shpesh kohës së fundit për “bisedimet teknike” ndërmjet Kosovës dhe Serbisë. Nuk do të ishte keq të bisedojmë edhe ne për këtë çështje politike.

Fatlum Sadiku: Bisedojmë o Avni, pse jo!

Avni Rudaku: Mendoj se nuk ka më kuptim përkufizimi i bisedimeve ndërmjet Kosovës dhe Serbisë, si "teknike". A nuk është vetë politika si teknikë?

Fatlum Sadiku: Mendoj se aureola "teknike" është kamuflim. Bisedimet do të jenë politike. Mund të interferojnë edhe çështje jo-kryekëput politike, pra më rudimentare, por politike gjithsesi se do të jenë.

Avni Rudaku: Më duket shumë e thjeshtë kjo gjë, kur e kujtoj se arsyeja e një denifimi të tillë qëndron në faktin se klasa jonë politike dhe bashkësia ndërkombëtare dëshiron të na bind se nuk do të bisedohet për "çështjen e statusit dhe prekjen e kufijve shtetëror." Mirëpo tani më nuk është e mjaftueshme që politika vendore dhe ndërkombëtare të na shoh si qytetarë me vetëdije të ulët politike, të cilët kinse nuk kuptojmë retorikën e tyre. Apo jo?

Fatlum Sadiku: Kjo ka qene karakteristikë që nga bisedimet e Rambujesë. Pala kosovare gjithmonë ka deklaruar se po negocion vetëm me Bashkesinë Ndërkombëtare, por efektet politiko-juridike janë ndjerë në terren si konsekuenca direkte të bisedimeve me Serbinë. Këtë mendoj se tashmë e kanë kuptuar dhe duhet ta kuptojnë të gjithë.

Avni Rudaku: A jeni ju personalisht për bisedime, kur dihet se e gjithë politika dhe diplomacia bashkëkohore perëndimore thirret në zgjidhjen e problemeve politike përmes bisedimeve apo thjeshtë në rastin tonë nuk duhet kuptuar si të tillë?

Fatlum Sadiku: Personalisht në parim nuk jam kundër bisedimeve. Por duke u nisur nga fakti që pala kosovare nuk ka vizion dhe që nga të 90-tat i mungon normativiteti dhe të qenurit parimor, shoh disbalancë në mes protagonistëve të bisedimeve.

Avni Rudaku: Po që se klasa jonë do t'i thotë jo bisedimeve me Serbinë, a do të thotë se askush nuk i pyet kur dihet se edhe zyrtarët amerikanë po kërkojnë të fillojnë bisedimet ndërmjet Kosovës dhe Serbisë?

Fatlum Sadiku: Mendoj se dy vite pas pavarësisë, pala kosovare është krekosur shumë në vetëbesim. Ka munguar ideja e shtetndërtimit dhe shtetkonsolidimit. Dhe kjo natyrisht se po del se është e kushtueshme.

Avni Rudaku: Të mos bisedosh me Serbinë, pavetëdijshëm duket se kemi një fobi ndaj bisedimeve dhe uljes në tryezë, sepse përgjatë historisë shqiptare kemi një përshtypje gjenerale se gjithmonë humbim në diplomaci. Ndoshta një faj kryesor të këtij përceptimi e kanë pasur klasa jonë e papërgatitur politike në këtë vizion që ju me plotë të drejtë e thuani dhe e shprehni.

Fatlum Sadiku: Bashkësia Ndërkombëtare po i ulë kosovarët dhe serbët kësaj rradhe si dy SHTETE. Nominalisht ky është një kurth për Serbinë. Kurse (mos)dobitë nga këto negociata do të shihen më vonë.

Avni Rudaku: Një ndër kushtet për integrime rajonale dhe në BE, ju e dini se është të kemi raporte të mira ndërfqinjësore. Bisedimet me Serbinë, a nuk mund të hyjnë në këtë 'folder' kur dihet se domosdoshmërisht ne do të kushtëzohemi që të relaksojmë raportet me serbët?

Fatlum Sadiku: Mendoj se përmirësimi i marrëdhënieve me Serbinë është kusht i domosdoshëm, mirëpo në lojë ende janë pazarllëqet politike. Ende nuk është kapërcyer ky sfond. Dhe natyrisht se Serbia do të mundohet të "përfitojë diçka" e të "mos humb gjithçka".

Avni Rudaku: Ndoshta një ide e mirë do të ishte që bisedimet teknike do të duhej të bëheshin pas zgjedhjeve të ardhshme nacionale në Kosovë, ku disa hije negative përceptive të qytetarëve për koalicionin qeverisës do të zhbëheshin. A besoni se hyrja në bisedime e këtij koalicioni të brishtë, do ta ulte kredibilitetin tek qytetarët nga këto rezultate bisedimesh?

Fatlum Sadiku: Ende nuk është dhënë ndonjë datë e qartë decidive se kur do të mbahen negociatat. Përmendet vjeshta e sivjetme, por të shohim siç do t'a aranzhojnë këtë gjë ndërkombëtarët. Natyrisht se do të ishte më mirë pas zgjedhjeve me kusht që nga zgjedhjet nacionale të dilte një elite më kredibile.

***

Avni Rudaku: Fatlum, lëvizja "Vetëvendosje" ka kundërshtuar vazhdimisht bisedimet me Serbinë si në Vienë dhe gjetiu, dhe mund të themi në një kuptim se ka shumë të drejtë kur Serbia nuk na sheh si "subjekt te barabartë", prandaj si të ulesh në bisedime me dikë që në start ka supremaci dhe ndjenjën e kompleksit të superioritetit. Si mund të fitosh nga këto bisedime kur kundërshtari të trajton si "qenie etatiste" të varur?

Fatlum Sadiku: Mendoj se duke u nisur nga fakti se ne përherë kemi qenë në defanzivë, negocitatat nuk mund të pengohen as kësaj rradhe. Është e rëndësisë të negociohet me mend dhe të mos bëhen lëshime të kushtueshme dhe të panevojshme. Serbia na konsideron "qenie etatiste" të varur, por bisedimet kësaj rradhe do të jenë në nivel SHTETESH të pavarura.

Avni Rudaku: Pra, nga ajo që shihet, mund të flasim tërë ditën e natën, por këto bisedime nuk kemi fuqi politike për t'i penguar apo minuar. Nga kjo del që akoma nuk jemi të "faktorizuar" për të thënë për diç "jo" ose "po", dhe kemi vetëm dy zgjedhje të së njëjtës medalje:"po", ose "ani". Cilët janë argumentet se do të jenë në nivel shtetesh?

Fatlum Sadiku: Ka për çka të bisedohet. Çështja e të pagjeturve, fondet e vjedhura, e çështje të tjera në të cilat pala kosovare mund të këmbëngulë. Ndërkaq se do të jenë në nivel shtetesh, këtë e them duke u nisur se shtetet e Kuintit (që sigurisht se ato do të jenë organizatore), e kanë njohur Kosovën. Qëndrimi i Serbisë dihet, por unë predisponojë të mendoj se edhe Serbia mund të dal me Planin e saj B, e që dihet: kooptimi i veriut në këmbim të njohjes së Kosovës, ndaj që duhet të negociojmë me mend dhe të jemi parimor.

Avni Rudaku: Nga ajo që ne e dimë për Serbinë, në aspektin e psikologjisë politike, ajo shfaq dy elemente të rëndësishme: kokëfortësinë (këmbëngulësinë) dhe arrogancën. Këto dy cilësi të karakterit psikologjik, a do të duhej t'i kishte si pjesë qenësore klasa jonë politike, para se do të hynte në bisedime? Ne e dimë se pala kosovare gjithmonë ka shfaqur një inferioritet tejet të lartë, mungesë vetrespekti, vetbesimi....

Fatlum Sadiku: Shiko, historia ka servuar një fat të atillë që serbët të jenë fortë por edhe më të privilegjuar se ne politikisht që prej 1912-tës e këndej. Kjo nga fakti se ne nuk kemi bërë politikë si duhet, por edhe realisht neve na ka munguar përkrahja nga të tjerët. Serbët janë përherë të tillë. Por besoj se edhe ata janë të bindur që Kosovën më nuk mund ta kthejnë, andaj që dita ditës jane te orientuar më shumë kah ndarja.

Avni Rudaku: Aha! Mirëpo, nëse e konsiderojmë si plan B ndarjen e Kosovës, gjegjësisht dhënien e pjesës veriore Serbisë, mendoni se do të ishin të kënaqur qytetarët kosovarë, kur dihet se po ripërkufizohet kufiri ballkanik? Pavarësisht versusit "de facto'" të ndarjes, në nivelin juridik dhe psikologjisë simbolike, për shqiptarët është e papranueshme heqja e Veriut. Madje opcioni i "shkëmbimit të territoreve" që është dalur në skenë ndonjëherë, është shumë larg pranimit as nga vetë serbët, sepse besojnë fuqishëm që "Kosovën Lindore"(term nacional shqiptar!) do ta kenë domosdoshmërisht, por vetëm do të mundohen që ta marrin edhe juridikisht Veriun e Mitrovicës.

***

Fatlum Sadiku: Sipas të Drejtës Ndërkombëtare, ndarjet strikte në terren me kufij të përcaktuar qoftë shtetëror apo administrativ, bëhen kryesisht pas përfundimit të konfikteve me konferenca ndërkombëtare apo me marrëveshje dhe pranim dypalësh. Nga historia dijmë se, Konferenca e Londrës mori për bazë pushtimet e Luftës së Parë dhe të Dytë Ballkanike. Si rast më bashkëkohor konsiderohet Marrëveshja e Dejtonit që mori për bazë gjendjen territoriale në terren dhe e ndau Bosnjën, vendim me të cilin u pajtuan tri palët. Ndërkaq që me përfundimin e konfliktit të Kosoves, pas Marrëveshjes së Kumanovës, Veriu u nda disi në formë "latente", jo de jure, por de facto, dhe i tillë mbetet qe 11 vite pa pajtim të dyanshëm në mes palëve. Mendoj se ndaj palëve për këto 11 vjet është ndjekur një presion stërlodhës nga ndërkombëtarët. Krejt këto, që një ditë, vetë palët të pajtohen me realitetin e të thonë: “po bre hajt se po NDAHEMI dhe po e bëjmë naj kompromis”. Kjo po ndjeket tek rasti i Veriut.

Avni Rudaku: Një gjë që më duket interesante Fatlum të shkërmoqet për bisedë, është shembulli i protestave të OVL-së, të cilët kur shkuan të protestonin në pjesën Jugore të Mitrovicës, nuk kishin asnjë flamur të shtetit të Kosovës, ndërkaq protestonin për sovranitetin e saj. Ç'lexim politik mund t'i japësh kësaj proteste? Apo, akoma duket se jemi në ngërçin e fortë dhe labil në mes nacionalizmit kulturor dhe qytetar; shqiptarizmës dhe kosovarizmës?! Në këtë kontekst, a ia vlen "barra qiranë" që nëse serbët e kanë si çështje dite të bisedimeve "ndarjen e Kosovës", t'ia kthemi me idenë "Bashkimin me Shqipërinë", sepse si njëra, si tjetra, prekin pikat e Grupit të Kontaktit, ridefinojnë vijat kufitare shtetërore e ballkanike, etj.? Ose, të paktën ta përdorim si “zare joker” për t’i treguar Kushtëzimin tonë të mosndarjes kategorike të Kosovës.

Fatlum Sadiku: Tek çështja e anticipimit tonë ndaj shtetësisë, mendoj se këtu qëndron problemi dhe defekti ynë kryesor. Ideja e shtetit të Kosovës është relativisht e re, por problemi është se në logosin dhe erosin e shqiptarëve të Kosovës, pavarësia është nënkuptuar dhe po nënkuptohet vetëm si KOMPROMIS i heqjes dorë nga bashkimi me Shqipërinë. Pra mungon patriotizimi etatist/konstitucional dhe dominon nacionalizimi etnik/grupor, siç dominon njëjtë edhe te serbët e që dita ditës kjo po e pamundëson integrimin e ndërjellë nën tutelën e një shtet/kombi qytetar kosovar. Ndërsa ideja e shkëmbimit të territoreve është e pamundur sipas meje. Kjo nga fakti se ne nuk e kontrollojmë Veriun qe 11 vite kurse Luginën qe 54 vite, kur Tito, Kardeli dhe Gjillasi e kishin ndarë nga Kosova. Jo rastësisht Dragan Shutanovac po i ndërton bazat kryesore ushtarake serbe mu në Luginë. Është i vetmi korridor i Serbisë për dalje në Maqedoni dhe nga kjo për në Greqi. Nuk e lëshon Serbia! Serbia do të kërkoj siç thash: Veriun, në këmbim të NJOHJES së shtetit të Kosovës.

Avni Rudaku: Aha, por nëse prejudikojmë këtë gjë, a të ofrojmë edhe ne idenë e Bashkimit Kombëtar?

Fatlum Sadiku: Mendoj se edhe ideja e bashkimit me Shqipërinë (nuk do të thoja bashkimit kombëtar), interferon në krejt këto konstelacione. Vetë dy parimet e Grupit të Kontaktit (nëntor 2005): njëri për mosndarje dhe tjetri për mosbashkim të Kosovës me ndonjë shtet fqinj, jane të nyjtuar në mes vete dhe të ndërvarur. Shqipëria historikisht nuk ka luajtuar rol paternalist ndaj Kosovës, ndërkaq që drama e bashkimit me Shqipërinë është zhvilluar pikërisht në Kosovë. Kjo vazhdon edhe sot, ku auto-provincialiteti ndaj Shqipërisë është i dukshëm. Mirëpo mendoj se gjeopolika e Ballkanit, dhe vetë ideja e ndryshimit të kufinjve nuk flasin në dobinë tonë. Kjo mund të vërehet vetëm nëse përcillen pak tendencat e serbëve se kah po e orientojnë muhabetin. Ivica Daçiçi pati kërkuar gjatë negociatave të Vjenës hyrjen e Shqipërisë në negociata, në shërbim të idesë për ndarje të Kosovës mbi baza etnike (lexo: mbi lumin Iber). Kjo e ka dominuar edhe diskursin e Gjingjiçit të ndjerë dhe tash të Jerimiçit, anipse jo fort hapur. Së fundi këtë e konfirmoi edhe Rada Trajkoviç duke thënë se edhe Koshtunica para ca vitesh ka ofruar Njohje poshtë Ibrit në këmbim të Veriut.

Avni Rudaku: Nëse ndryshohen kufijt, shqiptarët nuk kanë nevojë të frikësohen e të shtrëngohen, sepse shqiptarët janë në disa shtete përreth nesh. Parafytyro Kosovën Lindore, Maqedoninë Perëndimore, pjesën e Malit të Zi, etj., të cilat në psikologjinë politike ballkanike shkaktojnë ankth tek të gjithë ata që iniciojnë çfarë ndarje të Republikës së Kosovës, e sidomos te serbët, maqedonët!

Fatlum Sadiku: Po shiko, mos prit menjëherë ndonjë “boom” dhe rënie të Maqedonisë apo të Malit të Zi. Çështja është shumë e ndërvarur në raport me Maqedoninë, por Bashkësia Ndërkombëtare po tenton që relacionet Serbi-Kosovë - dhe në ketë sfond edhe idenë e ndarjes - t’i konturojë vetëm si relacione në mes këtyre dy shteteve. Pra po e vazhdon çasjen e “sui generisit” ndaj Kosovës. Edhe sipas Akteve të Helsinkut, nëse dy shtete merren vesh për ndryshime kufinjësh, ska se qka t’interferojë kjo punë tek fqinjët. Fundja, edhe nëse e ndezim tërë Ballkanin, dyshoj se kemi aleat në quarjen drejt fundit të idesë së bashkimit kombëtar sipas idesë klasike çfare e paramendojmë ne. Jo për pa ndodhë ndonjë kataklizmë tejballkanike ! Kështu që më mirë t’i ruajmë këta kufinjë.

Avni Rudaku: Unë u habita kur ju potencuat se ndryshimi i kufijve nuk është në dobinë tonë. Ndoshta më saktë politikisht do të ishte të themi se pa luftë, nuk do të ripërkufizohej Ballkani, pra aspekti i real-politikës.

Fatlum Sadiku: Mendoj se nëse Veriu ndahet, kufijtë e Kosovës me Maqedoninë dhe Shqipërinë nuk do të kishin kupim. Por sidoqoftë, prapë Serbia do të dilte triumfaliste nëse ndërkushtimisht konsiderojmë se do të vepronte “efekti domino” si një pasojë zingjirore në pjesë tjera të Ballkanit. Serbia i ka 49% të Bosnjës me Serbi se sa vetë Serbinë. Vetëm Serbia pa Vojvodinën e Kosovën, territorialisht ështe me madhësi sa krejt trojet shqiptare. Prandaj ideja patetike mbi zmadhimin e territorit nuk më duket pragmatike. Nuk besoj se do Bashkësa Ndërkombëtare do të lejojë ri-vizatim të kufinjëve etnikë në baza atnike ngase shtetet një-etnike tashmë duket se janë një e kaluar (vetëm 10% të shteteve në botë sot janë etnikisht të pastëra), por loja që po luhet është kjo: të stërlodhen palët, të ulen të bisedojnë, të krijohet me Veriun diçka ngjashëm si në Bosnjë në këmbim të njohjes së Kosovës dhe në shërbim të asaj që pjesët e tjera të Kosovës të zbatohet Plani Ahtisaari. Këtë e ka hetuar më së miri analisti norvergjez Johan Galtung. Kosova në letër do të mbetet unike, ashtu siç janë Bosnja dhe Qipro. Ndërkombëtarët do të thonin: ne e njohim Kosovën UNIKE dhe ja edhe Serbia e njohu Kosovën dhe tani mund të hyjë në BE. Ndërkombëtarisht nuk njihen as Republika Serbe e Bosnjës dhe as ajo turke e Qipros, por Bosnja dhe Qipro janë të ndara për brenda. Prandaj deklaratat nga qarqet ndërkombëtare se Serbia nuk do të hyjë në BE pa njohjen e Kosovës nuk e largojnë rrezikun nga pazarllëqet. Njohja mund të vie tek pas pazarllëkut në këmbim të njohjes së SHTETIT. Serbia nuk çan kokë për serbët e Kosovës (përjashto diskursin e radikalëve), ajo tash e 25 vite lufton për veriun e Kosovës. Për pasuritë e asaj pjese : Kopaonikun, piritin, nëntokën, Gazivodën, Shkritëtoren e Zveçanit. Këtë e kanë bërë të ditur SANU (Srpska Akademija Nauke i Umetnosti), që në vitin 1985 në krye me Dobrica Çosiqin, por edhe Goran Trivan një ish lider komunist kur në vitin 1989 pati deklaruar : “shqiptarët le t’ia mbajnë kah të dojnë Mitrovica është e jona”!

Avni Rudaku: Por si e mendoni ju përmirësimin edhe të jetës së shqiptarëve që jetojnë në Serbi, Maqedoni, etj., kur dihet se jetojnë në kushte jo të favorshme dhe të shoqërizuara me politika diskriminuese. Vetë fakti që bashkësia ndërkombëtare nuk po shtyn këto vende për trajtim më të shëndetshëm ndaj pakicave kombëtare shqiptare, krijohet nevoja që shtetet si Kosova dhe Shqipëria, t'i bëjnë trysni me frikësimin e ndarjes së Serbisë e të Maqedonisë. Apo ndoshta duhet me diplomaci tjetër?

Fatlum Sadiku: Është e qartë se Serbia po e luan lojën 'Ahtisaari +': kërkon Veriun dhe zbatimin e planit Ahtisaari në territoret e tjera të banuara me serbë. Kurse e thash edhe më herët se pala jonë nuk po është në gjendje të shtrijë kontroll efektiv në vetë Kosovën e lëre më pjesët jashtë saj. Unë akoma nuk i besoj 100% mundësisë së ndarjes, por vetëm alarmoj për rrezikun. Ndarja do ta hapte <<kutinë e pandores>>, andaj që për 11 vite po kërkohen solucionet si të jetë ndarja sa më latente dhe e pavrejtshme. Shqiptarët në Luginë por edhe ata të Maqedonisë, janë më të afërt me Kosovën se sa me Shqipërinë. Një ndarje e mundshme e Kosovës natyrisht se do të ishte humbje edhe për ta, duke pasur parasqysh mospaternalizimin e Shqipërisë.

***

Avni Rudaku: Fatlum, le se më tranove…

Fatlum Sadiku: Për t'keq a?

Avni Rudaku: hahaha! Mirë, mirë...Thuaje shkurt: A je për bisedime para zgjedhjeve nacionale apo jo?

Fatlum Sadiku: Jo se këta të koalicionit aktual janë tashmë shumë t'lodhtë!

Avni Rudaku: Cilat pika do të duhej të mos negocioheshin në asnjë mënyrë? Përmendi si shkurtazi.

Fatlum Sadiku: Mosprekja e kufinjve/sovranitetit, kjo është mbi të gjitha. Asnjë plus shtesë në Pako tëAhtisaarit, kjo e dyta. Asnjë fuqizim të lidhjeve vertikale të komunave serbe dhe veriut me Serbinë, kjo e treta. Ta potencova edhe më herët!

Avni Rudaku: Të pyeta edhe unë më herët! Çështjet me rëndësi duhet përsëritur! A jeni optimistë për rezultatet e këtyre bisedimeve? Nëse po, prej nga vjen ky optimizëm, kur dihet se optimizmi shpeshherë është spontan, paragjykues dhe ushqim psikologjik i ndërdijes positive?

Fatlum Sadiku: Nëse do të mbahen pas zgjedhjeve dhe përbërja e delegacionit tonë do të ishte më ndryshe, do të isha njëfarë dore optimist, për të përfituar në ato pikat që thashë se mund të negociojmë: për të të zhdukurit, fondet e vjedhura, etj. Kurse me këtë përbërje, s'është rend optimizmi!

Avni Rudaku: Fatlum, nëse të kishin ftuar juve personalisht në pjesën e delegacionit për bisedime, a do ta pranonit një gjë të tillë, kur dihet se është vështirë të bisedosh, e sidomos më Serbinë që të sheh si fiksim obsesivo-kompulsiv, apo si <<shpirt jerusalemi>>?

Fatlum Sadiku: Po do të merrja pjesë, por siç jam cilësuar edhe nga profesorët nuk jam fortë diplomat që u "lëmoj qimen" kundërshtarëve. Po ta vëreja pafuqinë time për të vepruar, si dhe aktet e kryera dhe të planifikuara qysh para kohe, do të tërhiqesha, për të mos e përulur atituden time publike dhe diplomatike. Një diplomat i vetëm nuk mund t’i thyejë aktet e kryera dhe planet e bëra më herët. S’ka se si të veprojë në hapësirë dhe kohë, veç n't’i theft ligjet e natyrës !

***

Avni Rudaku: Fatlum, hajt se politika në vendin tonë akoma nuk është profesion, por një mekanizëm për të arritur kapital, zënie të një vendi të punës, etj., prandaj vërtetë duhet pjekur kushtet për t'u marrë me politikë. Nime, a besoni se ne bëjmë politikë kur dihet se shumë pak gjëra në planin e marrëdhënieve ndërkombëtare i kemi të "servuara" nga ajo çfarë na flasin shtetet e Kuintit, shtetet mike, etj. A nuk ju krijohet ndonjëherë përshtypja se president i Republikës së Kosovës është ambasadori Dell! Në fakt, në këtë kontekst, nuk mund të flitet se ne bëjmë politika, por ne ekzekutojmë politika. Të krijosh politika është çështje kreative, origjinale dhe duhet domosdoshmërisht vendimmarrje sovrane vendore. Apo, çfarë po ta merrë mendja ty?

Fatlum Sadiku: Kur e kam lexuar "Paqe me çdo kusht - Si dështoi bota në Kosovë" - aty Ian King dhe White Mason, argumentojne qartë se problemi me politikanët kosovarë është LETARGJIA. Pra moskokëçarja: "Hajt more se qysh t'thotë Amerika qashtu bëhet!". Më duket se në këtë çështje më së miri është përgjigjur ai shqiptaro-amerikani (kujtoma emrin): Amerika e ndihmon të dobëtin dhe e respekton të fortin (atë që parimisht merret me veten e tij !)

Avni Rudaku: Florin Krasniqi.

Fatlum Sadiku: Po.

Avni Rudaku: Ok, edhe unë po të them diçka këtu...

Fatlum Sadiku: Po?

Avni Rudaku : Kur po na hyn në politikë ?

Fatlum Sadiku : Sa për këtë klimë të politikës vendore çfare po dominon, Zoti t’faltë. Mendoj ta vazhdojë karierën akademike dhe studimet në fushën e etnonacionalizmit.

Avni Rudaku: U kënaqëm duke biseduar. Sikur të ishin këso bisedimesh edhe bisedimet teknike. Shëndet pa shëndetësi mik!

Fatlum Sadiku: Avni t'falenderoj shumë mik e doku dil!

Avni Rudaku: Me Serbinë nuk duhet të bisedojmë përderisa nuk na kërkon falje...
Pse të mos provojmë pak këmbëngulësi?! Tek e fundit të provojmë bre, të paktën vetëm njëherë…

Fatlum Sadiku: S’po di. Ata me kërku falje jo se jo, për pa u vetëdijesu ne politikisht e me pas elitë politike të përgjegjshme. Kollaj edhe kërkimi i faljes mund të jetë kusht për negociata, nuk e mohoj, por a spe sheh kend e ki “elite politike” a ?!

Sign Out !
Post Reply